Hipoplazja móżdżku u psów to stan chorobowy, w którym część mózgu zwana móżdżkiem nie rozwija się prawidłowo. Może to skutkować zaburzeniami koordynacji u psa.
Często jest to schorzenie dziedziczne; chociaż niektóre teorie sugerują, że może to również wynikać z narażenia na toksyny i infekcje. Rasy psów, które wydają się mieć większe predyspozycje genetyczne to Boston Teriery, Chow Chowy i Bull Teriery.
Kiedy futro fruwa: podróżowanie ze zwierzętami
Reklama
Jeśli zauważysz oznaki, że Twój pies może cierpieć na zaburzenia rozwoju mózgu, musisz skonsultować się z weterynarzem w celu uzyskania właściwej diagnozy i przebiegu leczenia. Oto, co powinni Państwo wiedzieć o objawach, przyczynach i sposobach leczenia hipoplazji móżdżku u psów.
Objawy hipoplazji móżdżku u psów
Hipoplazja móżdżku u psów może skutkować szerokim zakresem objawów, które mogą dotknąć szczenięta już w wieku sześciu tygodni. Niektóre z najczęstszych objawów obejmują
- Drżenie ciała i kończyn
- Problemy z utrzymaniem równowagi
- Kołysanie głową
- Trudności z oceną odległości
- Niezdarność
Ludzie często pieszczotliwie nazywają psy cierpiące na tę chorobę „chwiejnymi psami” ze względu na ich często nieskoordynowane ruchy.
Przyczyny hipoplazji móżdżku u psów
(Zdjęcie kredytowe: Tamás Klausz/Getty Images)
Przyczyna hipoplazji móżdżku u psów jest często dziedziczna. Jeśli chodzi o konkretne rasy psów, najczęściej dotknięte są następujące rasy:
- Chow Chow
- Bull teriery
- Cocker spaniele
- Boston teriery
- Duńczyki wielkie
- Airedale
W niektórych przypadkach narażenie na toksyny środowiskowe, infekcje i niedobory żywieniowe są również wymieniane jako czynniki rozwoju choroby.
Leczenie weterynaryjne
Jeśli podejrzewają Państwo, że u psa rozwija się hipoplazja móżdżku, lekarz weterynarii zada szczegółową serię pytań dotyczących objawów i historii medycznej. Będzie to obejmować pytania dotyczące procesu porodu, a także kwestie, które mogą być istotne dla konkretnej rasy.
Weterynarz będzie również chciał przeprowadzić pełne badanie fizykalne psa, w tym badania krwi i moczu.
Niestety, obecnie nie ma żadnej innej metody leczenia tego schorzenia poza pomaganiem psom w komfortowym życiu. Jednak zwykle nie pogarsza się ona stopniowo wraz z wiekiem psa.
Większość psów cierpiących na tę chorobę zazwyczaj przeżywa normalne życie; chociaż może być konieczne nałożenie ograniczeń ruchu i aktywności, aby pies nie doznał obrażeń.
