Istnieje rasa psów, która jest znana na całym świecie ze swojej niezdolności do wydawania znanego nam wszystkim dźwięku: szczekania. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tej unikalnej rasie psów, która dosłownie nie potrafi szczekać!
Jaka jest jedyna rasa psów, która nie potrafi szczekać?
**Basenji, często nazywany „psem bez kory”, jest jedyną rasą psów, która nie potrafi szczekać w tradycyjnym tego słowa znaczeniu.
Krowa próbuje wydostać się z rzeźni. Dzięki Bogu za to, co stało się później
Reklama
Ta mała lub średnia rasa komunikuje się za pomocą szeregu unikalnych dźwięków różniących się od konwencjonalnego szczekania psa. Przede wszystkim wydają charakterystyczny dźwięk przypominający jodłowanie, znany jako barroo.
Ten brak typowego szczekania nie oznacza, że Basenji to cicha rasa; w rzeczywistości jest wręcz przeciwnie. Kiedy psy te są podekscytowane, wydają wysokie dźwięki, które czasami określa się jako „śpiew basenji”. Pochodzące z Afryki Środkowej psy były wykorzystywane do polowań i cenione za inteligencję, zwinność i spokojne zachowanie.
Pomimo niezdolności do szczekania, Basenji są doskonałymi komunikatorami i stanowią świetne zwierzę rodzinne dla tych, którzy chcą zaangażować się w ich unikalną formę ekspresji wokalnej.
Dlaczego basenji nie szczekają?
**Dokładny powód, dla którego psy Basenji nie potrafią szczekać nie jest do końca poznany, ale powszechnie uważa się, że anatomia ich gardła odgrywa główną rolę.
Mimo że gardło Basenji obejmuje te same podstawowe elementy, co wszystkie inne psy, istnieje subtelna rozbieżność, która je wyróżnia.
U Basenji komora krtani jest mniej głęboka, co rzekomo uniemożliwia fałdom głosowym wibracje wystarczające do wytworzenia tradycyjnego dźwięku szczekania.
Niektórzy uważają, że niezdolność rasy do szczekania została celowo włączona do selektywnej hodowli w ich ojczyźnie w Afryce. Inni jednak podejrzewają, że jest to cecha, która wykształciła się w sposób naturalny z biegiem czasu. Niezależnie od tego, ten brak szczekania na każdy drobny hałas mógł mieć kluczowe znaczenie dla ich przetrwania podczas ich półdzikiego życia. Mogło to również uczynić je cennym nabytkiem dla afrykańskich myśliwych jako ciche i sprytne psy gończe, a także niezawodne psy stróżujące w wioskach.
